นอนเตียงในรถไฟ กำลังไปหนองคายจากสถานีรถไฟหัวลำโพง

บทความนี้คือบทต่อของบทความเมื่อวาน “นั่งรถไฟที่หัวลำโพง ไปหนองคาย ไปเวียงจันทน์ ประเทศลาว” นะครับ

บันทึกประจำวันที่29มีนาคม2559 กลางคืน

รถไฟเริ่มวิ่งแต่หยุดบ้างวิ่งบ้าง ตอนหยุดก็เสียงดังมากกระชากตัวผมแรงมากด้วย ข้างนอกก็เห็นแต่ความมืด บางทีก็เห็นไฟไกลๆ ฝรั่งผมยาวอยู่หน้าผมก็มองแต่ข้างนอก ผมประมาณ30นาทีผ่านไป พนักงานรถไฟเริ่มเตรียมตั้งเตียง ผ้าปูที่นอนก็เตรียมไว้ชั้งสอง ตั้งเตียงข้างล่างก่อน ไล่เก้าอี้และตั้งที่นอน ว่างที่รองที่นอนสีน้ำตาล วางผ้าปูที่นอนสีขาว วางหมอนกับผ้าห่มสีขาว ข้างล่างเสร็จก็ตั้งข้างบน คนที่ตั้งที่นอนมี2คน ค่อยๆทำที่ละนิด ตอนที่พนักงานตั้งอยู่เราก็ต้องออกจากเก้าอี้และต้องรอที่ทางเดิน ประมาณ3นาทีก็เสร็จ แต่ตอนรออยู่มีคนผ่านทางเดินสำหรับไปห้องน้หำหรืออะไรก็ไม่รู้ ทางเดินแคบสำหรับ2คนเดินสวนกัน บางทีก็กระชากรถไฟด้วยต้องระวังตัว

ที่นอนผมเตรียมเสร็จแล้ว ครั้งนี้ผมเลือกที่นอนข้างล่าง ข้างล่างราคาแพงกว่าแต่กว้างกว่าและเห็นข้างนอกเดินไปห้องน้ำง่ายด้วย แม้ว่าแพงกว่าดูเหมือนมีคนนิยมข้างล่างเยอะกว่า ฝรั่งผมยาวก็ขึ้นไปชั้ง2 ผมก็ถอดรองเท้าขึ้นเตียงลองนอน ผมความสูง175cmแต่นอนตรงได้แล้วมีเหลืออีกด้วย น่าจะความสูง180cmก็ยังนอนสบายแต่ถ้ามากกว่านั้นน่าจะนอนตรงไม่ได้ แต่ยังไงรถทัวร์หรือเครื่องบินนอน180องศาไม่ได้ นี่คือข้อดีของรถไฟกลางคืน แล้วมีคนบอกว่า “เครื่องรองของรถไฟมีแมลงเต็ม คันแน่ๆ” แต่ผมไม่คันและไม่เคยเห็นคนที่คันอยู่ คงแค่โชคดีหรือปรับปรุงแล้ว?

ผมก็ล็อคกุญเเจกับจักรยาน น่าจะไม่มีคนขโมยแต่เผื่อไว้ กุญแจมันของไดโซะแบบง่ายๆไมแข็งแรงมากแต่ก็น่าจะช่วยได้บ้าง กระเป๋าเป้ก็วางบนเตียง รองเท้าก็ใส่ถุงพลาสติกเชื่อมกับกระเป๋าเป้ คนอืนส่วนใหญ่รองเท้าวางพืนทางเดิน แต่ผมว่ารองเท้าและต้องระวัง น่าจะไม่มีคนขโมยแต่เวลาผ่านทางเดินโดนเตะโดยไม่ได้ตั้งใจก็ได้ ผมไม่อยากหารองเท้าตัวเองตั้งแต่เช้าหน้า แล้วถ้าหาไม่เจอจริงๆเพราะโดนขโมยหรือมีคนแกลง ผมก็ต้องหาซื้อลองเท้าที่หนองคายตั้งแต่เช้ามาก ทุกคนอยากเขียนที่Facebookตัวเองว่า “รองเท้าหาย หารองเท้าที่นองค้ายตั้งแต่เช้า” หรือเปล่า รองเท้าฝรั่งผมยาวก็วางทางเดินหน้าเตียงผม ถ้าผมยิบมันและทิ้งจากหน้าต่าง เขาก็ต้องหารองเท้าแต่เช้า น่าสนสารเลย มีคนทำจริงก็ผมไม่แปลก

เล่นมือถืออ่านข่าวดูFacebookดูTwitter เน็ตช้าแต่พอใช้ได้ 21:00แล้วผมก็เตรียมนอนได้แล้วแต่ผมว่านอนเร็วไป ผมก็เลยเล่นกับ GoPro4 Siliver ผมเอามามันเพื่อถ่ายคลิปที่ลาว ผมก็ลองถ่ายคลิปบ้างหรือถ่ายเซลฟี่บ้างแต่มืดไปถ่ายไม่ค่อยสวยได้ มันเล็กดีแต่ผมไม่ได้เล่นเซิร์ฟหรือสกี ซื้อเพื่ออะไรยังงงอยู่ มีวิธีใช้ที่มีประโยชน์หรือเปล่า แต่ซื้อไปแล้วตั้งใจลองใช้อีก

ผมเพิ่งนึกออกว่าผมซื้อการ์ตูน “สวัสดีBlackJackใหม่” ไว้เป็นE-Book สำหรับคนที่อยู่ต่างประเทศE-Bookมันสะดวกมาก ไม่หนักเอาไปได้ง่าย ซื้อได้ทันทีถ้าเล่นเน็ตได้ ราคาก็ส่วนใหญ่ทูกกว่าเวอร์ชั่นกระดาษ การ์ตูนที่ผมซื้อไว้มันเรื่องหมอ มีคนเสียชีวิตเยอะจากโรคหรืออุบัติเหตุ อ่านเรื่องแบบนี้ ทำให้ผมมีกำลังใจมากเพราะมันให้นึกถึงผมว่าร่างกายสบายดีแบบนี้มันไม่ใช่เรื่องตลอดไป ทุกๆวันแก่ขึ้นๆ หรืออาจจะเป็นโรคโดยบังเอิญก็ได้ ไม่ก็รถไฟขบวนนี้มีอุบัติเหตุตอนนี้เลยก็ได้ แต่ยังไงตอนเสียชีวิตผมคิดว่าพอใจชีวิตตัวเองหรือเสียใจภายหลังว่าทำไมไม่ได้ตั้งใจไม่ได้พยายามและเจ็บใจ ผมคิดว่าทำได้มากกว่านี้แต่ไม่ได้ทำ มันก็น่าเจ็บใจมาก แค่ “กล้า” มากกว่าปัจจุบันนิดหน่อยอาจจะทำได้มากกว่านี้ แต่ไม่ได้ทำมา ผมก็ไม่สำเร็จอะไรสักที แล้วแค่คิดแบบนี้ก็ไม่เปลี่ยนอะไรถ้าไม่ได้ทำอะไร สุดท้ายอ่านการ์ตูนจนถึงหเล่มสุดท้ายและได้นอนตอนเที่ยงคืนกว่า

ปล.

นี่คือข้อมูลขบวนรถที่ผมนั่ง รูปจาก”การรถไฟแห่งประเทศไทย“นะครับ